Its over

   Im sad. Im in pain. Ang sakit, Ang sakit sakit na talaga..Sinaktan na naman niya ko. Kagabi lang ulit ako umiyak ng ganun. I said its ok but deep inside its not and yet its killing me inside.

   Umaga, wla akong kagana gana. Naligo, pumasok. "KAILANGAN KONG MAG-COMPUTER! KAILANGAN KONG MAGCOMPUTER!". Yan lang ang tumatakbo sa isip ko buong maghapon. Nakapagdecide na ko, iaunfriend ko na siya sa facebook, idedelete ko na din ang number niya. Puputulin ko na lahat ng komunikasyon ko sakanya. matagal ko na tong plano last year pa pero ngayon gagawin ko na talaga! Puno na ko. Sagad na ko ng husto. I did my part. Tama na. Sobrang sakit na.

   Binasa ko ung "she's dating with a gangster", nakakainis! Tumutulo ung luha ko nakarelate lang. HAHAH! Natapos na ang klase namin, nagmeryenda kami ng mga kabarkada ko. Malungkot pa din ako, di rin mapakali. Nung mag-uuwian na kami niyaya ko muna si Ged sa may comp shop. Ito na to! Its now or never! Pagkalog-in ko sa facebook sinearch ko agad Vincent Pesigan pagkakita ko sa profile niya dinown ko na agad hanap ung unfiend tapos click then yes tas ok. After nun log-out na. Nanggigigil ako. Gusto kong umiyak pero parang wala na kong maiiyak.

   Feeling ko ang tanga-tanga ko!"Andami dami kong binalewang tao dahil sayo! Sobra-sobra ung pagpapahalaga ko sa'yo peo anong ginawa mo???!!!! F*ck sh*t!!!" Gusto kong magwala! Sumigaw! Waaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!!! Asar talaga! Sa lahat ng tao bakit ikaw pa??!!!>.<

    

  Si Vincent or Jv ay 4th year hs classmate ko-friend at ex-boyfriend. Nagsisimula na namang pumatak ang maalat na tubig sa mata ko. Its been a year simula nung nag-break kami pero bakit ganun? Mahal ko pa din siya. Mahal na mahal. Ngayon nasagot ko na lahat ng tanong sa isip ko like:

1. Bakit hindi ako pumapayag na magpaligaw sa iba?

* kasi mahal ko pa din siyaat umaasa ako na babalik pa rin siya.

2. Bakit parang manhid ung puso ko? Hindi nakakaramdam ng kilig kahit na sinusuyo ako ng iba at ginagawa lahat mapasaya lang ako? 

* kasi gusto kosiya ung gumagawa nun at sakanya lang ako kinikilig.

- at marami pang iba.

  Akala ko hindi ko na siya mahal. Akala ko wala na kong nararamdaman para sakanya. Pero hindi pala. Mali ako. Ganun pa din ang impact niya sakin. Ganun ko pa din siya kamahal. Bakit ba ganito??!! Gusto ko na siyang kalimutan. Ang alam ko nilet-go ko na siya pero bakit ganito??? Dati gustong gustong gustong gusto ko na siyang balikan pero dahil may pride pa din ako syempre hindi ko ginawa. Akala ko talaga bato na ung puso ko, un pala kasi nasakanya pa rin pala ito. Masyado na kong nagiging madrama pang-asra eh. Tss.. :|

   Bakit ganun kung sino pa ung taong mahal na mahal mo at sobrang pinapahalagahan siya pa ung nambabalewala sayo? Kasalanan ko din naman ito eh. Binigyan ko ng maling kahulugan ung mga ginagawa niya- ung mga sweet gestures and words. Antanga ko nu? Sigh. Akala ko kasi totoo, akala ko the feeling is mutual, akala ko................

   This is all my fault. di naman niya sinabing mahalin ko siya pero ito ako ngayon nagrereklamo na nasasaktan ako Bakit kasi di ko na lang mahalin ung mga taong sobrang mahal ako?? Hayy -umasa at naging tanga. Sana, sana after a year wala na siya sa puso ko, sana nakalimutan ko na siya.
 

depth of feeling

I'm trapped in this corner, knowing nothing but breathing..

How I wish I could be a bird soaring over the sky.

How long would this sanity be?

What should I do to free myself? 

The light blinding outside, provoking me to bid a goodbye..

-nararamdaman yan ni kuya bangus. Nilalamig!:DD

Ang Pamamaalam

Sa kaunting sandaling nagkasama tayo, labis na kaligayahan ang idinulot mo.

Binigyan mo ng daan ang magkakalayo,

Sa pagmulat ng mata, ikaw na ang hanap

Hanggang pagkagat ng gabi ikaw ang tangan.

Pero ngayon matatapos na ang samahan

Lungkot muli yatang makakamtan

Pero bago mawala hayaang iparating

Ang labis kong pasasalamat sa iyong pagdating.

tribute yan ng classmate ko sa unli niya. Paexpire na ksi. :D

080301

Ang tagal ko ng di nabisita ang blog ko. Ang dami dami kong gustong isulat dito pero walang pagkakataon dahil nga masyadong maraming ginagawa sa school. Anyway, ang daming nangyari di ko inaasahan, wala sa plano at nakakabigla. Nakakaiyak, nakakapagisip, nakakalungkot.

August 3, 2011-nakakatamad ang araw na ito. Di ko alam kung bakit pero di ko masyadong ramdam maggagagalaw. Nilalamig din ako. Nagpasya na kong humiga, nakakaramdam na din ako ng pagkaantok eh. 

9:27pm nakatanggap ako ng mensahe galing sa pinsan ko "ate patay na c papa :'(" bigla akong napatayo at kinuha ang cellphone ko para matawagan siya. Bukod sa ate niyang panganay ako ang una niyang tinext para sabihin ito. Masydo kasi kaming naging close eh. Supe close. Gustong gusto ko ng pumunta sa laguna para damayan sila, kaya lang may pasok pa ko. Sa Sabado pa ko makakapunta dun. Tinitext na niya ko para pumunta. 

Unexpected talaga ang pagkawala ni tito. Nagsisimula ng dumaloy ang maalat na tubig sa mata ko. Nakakainis eh. Di pa dapat. Sobrang namiss ko na agad siya. Prinsesa ang turing nila sakin nung bakasyon, dun kasi ako nagstay sa kanila. Sobrang bait pa niya, maloko din. Nung aalis na ko nakita ko un lungkot sa mga mata niya. Sabi pa niya, tuloy na talaga ang flight mo? At hindi nga natuloy. Hahah. Hmm at ilang beses pang nangyari ung uuwi, hindi portion. Nangako ako na babalik sa sembreak. Pero wala na siya. Sabi niya lilibutin namin ang mundo bago siya mawala pero ngaun wala na ang pangako, wala na lahat. :(

Sa araw ng libing lumuluha din ang langit habang hinahatid namin siya sa huling hantungan.. 

Huling sulyap, huling pamamaalam. Mahal kita Tito! Alam ko kailangan mo ng magpahina. We will miss you.

Hay, ito ang buhay.. Lahat tayo mamamatay, kaya dapat habang andito pa tayo sa mundo i-cherish natin ung every moment, every second na kasama natin ung mahal natin sa buhay. Walang nakakaalam kung kailan tayo o sila mawawala, kaya kung mangyari man un wala tayong pagsisisihan.

Yakap

   HUGGING is healthy. It helps the immune system, cure depression, reduces stress and induces sleep. It's invigorating, rejuvenating, and has no unpleasant side effects. Hugging is nothing than a miracle drug.

   Hugging is all natural. It is organic, naturally sweet, no artificial ingredients, nonpolluting, environmentally friendly,and 100 percent wholesome.
 
   Hugging is the ideal gift. Great for any occasion, fun to give and receive, shows you care, comes with its own wrapping and, of course fully returnable.
 
   Hugging is practically perfect. No batteries to wear out, inflation-proof, nonfattening, no monthly payments, theft-proof and nontaxable.
 
   Hugging is an underutilized resource with magical powers. When we open our hearts and arms, we encourage others to do the same.
 
   Think of the people in your life. Are there any words you'd like to say? Are there any hugs you want to share? Are you waiting and hoping someone else will ask first? Please don't wait! Initiate!   

   Ansarap sa pakiramdam kapag niyayakap ka ng mga mahal mo sa buhay.. Yung tipong ang bigat bigat ng dinadala mo at hindi mo alam kung paano ilalabas ito tapos biglang may yumakap sayo. Wow! Ito na to. Mailalabas mo na ang nasa loob mo.

   Isang araw na punong puno ng pighati, poot, kalungkutan. Gustong gusto kong magwala, sumigaw, mang-away! Ngunit hindi maari. Hanggang sa niyakap ako ng kaibigan ko. Umiyak ako. Hindi lang basta iyak, kundi hagulhol. Hindi ko na kasi alam kung anong gagawin ko. Down na down talaga ako.Pag mulat ko, umiiyak na din sila. Naramdaman siguro nila ung sakit na nararamdaman ko. Maging sila pinigil na hindi maiyak subalit hindi na din napigilan ang mga luhang gustong gustong pumatak.

   Salamat sa yakap. Simpleng bagay lamang ito subalit tinulungan nitong mabawasan ang sakit na nararamdaman ko.

  Milagro nga sigurong maituturing ang isang simpleng yakap. Nung umuwi ako sa bahay namin, narinig ko sa radyo na may isang babaeng taga-India na pumupunta sa iba't-ibang lugar, bansa upang mamigay ng yakap. Oo, yakap lang pero ayun sa mga niyakap niya nakakagaan daw sa pakiramdam. Kakaiba. Gumagaan ang loob nila. Hindi maipaliwanag na pakiramdam. Ang galing. Ang galing galing niya at ang bait pa.

Ito na!

  Agosto 2, 2011 sa loob ng isang computer laboratory habang nagaaral kami ng "Psychological Statistics" nabuo ang hindi inaasahan. Pinaplano ko pa lamang ito, hindi pa masyadong detalyado at hindi ko pa din sigurado. Ang tinutukoy ko ay ang BLOG kong ito. Dati-rati nagbabasa lamang ako ng mga blog ng ibang tao lalo na yung kay "GOYO". Nainspire ba ako o echuserang palaka lang na naingit sa kanya? Pero isa ang sigurado ko magaganda talaga ang mga gawa niya! lalo na ung Love & Life, a piece of shit. Teka, blog ko 'to pero bakit siya ang binibida ko? HAHAHA!
   Pasaway na naman ako, imbes na nakikinig sa professor ko heto ako at nagtatype ng unang ipopost ko. Ai, hindi lang pala ako pati ang mga katabi ko. Oo, madami kami at hindi ako nag-iisa. Salamat nga pala kay Jem Irise Rea na tumulong upang mabuo ang blog kong ito. Gayundin kay Marian. Salamat mga kapatid.:)
  Isisinggit ko na din ang surpresang natanggap ko ngayon-ngayon lang. Habang ginagawa ko ito, tinawag ang pangalan ko ng professor namin. Akala ko kung ano na, hindi ko na kasi napapansin ang nangyayari sa paligid ko dahil nga busy ako yun pala ipapakita niya ang nakuha naming grado sa prelims. Habang naglalakad ako papunta sakanya kinakabahan ako. Hindi madali ang asiggnaturang ito, dugo talaga ang utak namin dito. Ayan na malapit na.. Pagsilip ko sa monitor ng computer hindi ko makita ang grado ko hanggang sa umimik na ang nasa likod ko, 93. At ayun nakita ko na! MASAYANG MASAYA ako. Hindi ko alam kong paano ko nakuha ang gradong ito pero masayang masaya talaga ako. Salamat sayo Bro! Da best ka talaga.